سنجش رضایت زناشویی بر اساس تاب‌آوری و تمایزیافتگی خود

هدف: احساس رضایت از ازدواج و رابطة زناشویی نقش مهمی را در میزان کارکردهای بهنجار خانواده ایفا می­کند. از عوامل مهمی که در سال­های اخیر به آن توجه شده است و بر زندگی زناشویی زوجین تأثیر به سزایی دارد، تاب‌آوری و تمایزیافتگی خود است. هدف پژوهش حاضر پیش­بینی رضایت زناشویی بر اساس تاب آوری و تمایزیافتگی خود در زنان متأهل بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام زنان مراجعه­کننده به مراکز مشاوره سروش، سجاد، زعیم و ترنم زندگی در شهر تهران در پاییز سال 1394 بودند. با استفاده از روش نمونه­برداری تصادفی 200 نفر از این زنان که ملاک­های ورود به پژوهش را داشتند، انتخاب شدند و به پرسش­نامه رضایت زناشویی آسوده، خلیلی و لواسانی (1389)، پرسش­نامه تمایز یافتگی خود اِسکورن و اِسمیت (2003) و مقیاس تاب‌آوری کانر- دیویدسون (2003) پاسخ دادند. داده­ها با استفاده از روش رگرسیون چندمتغیری تحلیل شد. یافته­ها: نتایج تحلیلی نشان داد تاب‌آوری (05/0>P، 320/0=β) و تمایز‌یافتگی خود (05/0>P، 092/0=β) پیش­بینی کننده رضایت زناشویی هستند.  استنتاج: تاب­آوری و تمایزیافتگی خود از جمله عوامل فردی هستند که می­توانند رضایت زناشویی در زنان را تحت تأثیر قرار دهند. از این رو ممکن است زنان به واسطه این متغیرها سلامت جسمانی و روانی پایین­تری را نیز تجربه کنند و ممکن است تفاوت­های جنسیتی در این زمینه را تبیین کنند؛ اگرچه پژوهش­های بیشتری در این زمینه لازم است.